Op zoek naar een goede reisdeal? Klik hieronder op de banner..
De zomer is altijd een tijd van ademruimte. Lange avonden, warme zonnestralen, het zachte ruisen van bomen in de wind. Maar ook een periode waarin je jezelf soms tegenkomt. Voor mij betekent de zomervakantie vaak meer prikkels dan rust: geluiden, drukte, onverwachte wendingen. Met autisme kan dat best intens zijn. Toch schuilt er ook schoonheid in – want elk seizoen nodigt uit tot reflectie, en de zomer misschien nog wel het meest.
04u30....De wekker loopt af. Opstaan en klaarmaken voor een nieuwe werkdag. Bij aankomst op het werk, rond 05u45, valt het me ineens op dat het nogal vrij bewolkt is. Vandaag is zo’n dag waarop de zon zich verschuilt achter een dikke laag wolken. Geen echte regen, geen echte zon – gewoon… grijs. Het soort dag waarop je niet goed weet wat je voelt. Waarop je koffie net iets bitterder smaakt, en je gedachten net iets meer naar binnen keren.
We zijn halfweg de zomervakantie. De drukte van het schooljaar ligt achter ons, maar misschien voel je het ook: een soort tussenin-tijd. Niet helemaal vakantie, niet helemaal terug aan het werk. Gewoon… halverwege.
De zomer is er weer. Je voelt het aan de lucht, aan het ritme van de dagen, aan hoe mensen langzamer lijken te lopen en even ademhalen. Overal zie ik berichten van vakanties, zonbestemmingen, uitstapjes... Maar bij mij is het dit jaar anders. Geen reis, geen koffers, geen plannen. En ergens… voelt dat niet verkeerd.
Pfoe… Wat een dagen. De zon lijkt zich al een paar dagen niets aan te trekken van onze grenzen. Alles plakt, de nachten zijn broeierig, en zelfs m’n gedachten lijken trager te bewegen in deze zomerse hitte. En toch – of misschien juist daardoor – zit ik hier. Te schrijven. Te bouwen aan iets wat stilaan vorm krijgt. (Na de werkuren uiteraard!)
Soms weet ik niet goed hoe het met me gaat. Vandaag is zo’n dag. Alles lijkt oké: de zon schijnt, de lucht is blauw, de wereld draait gewoon verder. En toch zit er iets in mij dat niet helemaal meedraait. Alsof ik een paar tellen achterloop op de rest.
Er zijn dagen dat de wereld te luid is.Te snel. Te onlogisch.Waar anderen moeiteloos meedraaien in gesprekken, feestjes, structuren en verwachtingen, voel ik vaak een ruis – alsof mijn ziel in een andere taal spreekt.
Soms voelt het alsof ik tussen werelden leef. Alsof ik nooit helemaal thuis ben in de ene, maar ook niet echt verdwijn in de andere.Met autisme ervaar ik de wereld anders – scherper, voller, intenser. En toch voel ik me vaak onzichtbaar.Depressie voegt daar nog een laag aan toe. Alsof er een mist tussen mij en de werkelijkheid hangt. Alsof ik toekijk, maar niet echt meedoe.Ik wandel tussen werelden die elkaar zelden begrijpen.Tussen licht en donker, tussen voelen en overleven.Maar juist daar, op dat snijvlak, wil ik woorden geven aan wat vaak niet gezegd wordt.Dit was en is mijn reis. Traag, echt, en met voeten die zoeken naar vaste grond. De start van een ongelofelijke persoonlijke ervaring doorheen de jaren.....
In deze blog deel ik drie boeken die me op zo’n manier raakten — boeken die meer zijn dan papier, ze zijn een stukje ziel.
📚 Ben je benieuwd welke titels het zijn? Lees verder. En wie weet... zit ook voor jou net dat ene boek ertussen dat alles even doet stilstaan.
Elke maand een extra boekentip op deze pagina!
Soms heb je woorden nodig die je diep raken. Een boek dat je niet alleen leest, maar voelt - tot in je kern. In moeilijke momenten, of net wanneer je openstaat voor groei, kunnen boeken een onverwachte bron van kracht, troost en inzicht zijn.
Hier deel ik drie boeken die voor mij veel betekent hebben. Elk op hun eigen manier spreken ze over stilte, zingeving, kracht en het leven zelf. Misschien vind jij er ook iets in wat jouw pad verlicht. - F.N.
Let op: dit artikel bevat affiliate-links. Als je via zo’n link een boek koopt, ontvang ik een kleine commissie – zonder extra kosten voor jou. Bedankt voor je steun!
"De kracht van het NU" van Eckhart Tolle was voor mij geen gewoon boek — het was een keerpunt. In een drukke wereld vol gedachten en verwachtingen bracht dit boek me terug naar het moment. Het leerde me rust vinden in het nu, zonder altijd te moeten streven of piekeren.
"Als je het licht niet kunt zien" is een roman die me stil maakte. Niet omdat het zwaar is, maar omdat het zo fijnzinnig geschreven is. Het volgt het verhaal van een blind Frans meisje en een Duitse jongen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Twee levens die ogenschijnlijk ver van elkaar liggen, maar uiteindelijk op wonderlijke wijze met elkaar verbonden raken.
Wat me vooral raakte, is hoe het boek het innerlijke licht beschrijft dat mensen kunnen blijven dragen, zelfs in donkere tijden. Een verhaal over hoop, schoonheid, verlies en verbondenheid.
"De jongen, de mol, de vos en het paard" is een boek dat je ziel zachtjes aanraakt. Het is geen gewoon verhaal, maar een verzameling gesprekken en gedachten over liefde, vriendschap, kwetsbaarheid en moed — gebracht in woorden én beelden.
De eenvoud van de dialogen tussen de vier personages raakt diepe waarheden. Het boek is troostrijk voor jong en oud, zeker in moeilijke tijden of wanneer je jezelf dreigt te verliezen. Voor mij is het een soort fluistering van hoop, die ik graag aan anderen doorgeef.
Surf hier snel naar Bol.com
Eva en Miriam Mozes waren tien jaar oud toen ze aankwamen in Auschwitz. Toen de nazi’s zagen dat ze een tweeling waren, werden ze onmiddellijk gescheiden van de rest van hun familie. Vanaf dat moment waren ze onderdeel van dr. Mengeles ‘verzameling’ tweelingen, en werden onderworpen aan mensonterende experimenten.
Eva en haar zus overleefden de gruwelen van het kamp, de bevrijding door de Russen en de barre tocht terug naar huis.
Dit is Eva’s verhaal.
