Soms weet ik niet goed hoe het met me gaat. Vandaag is zo’n dag. Alles lijkt oké: de zon schijnt, de lucht is blauw, de wereld draait gewoon verder. En toch zit er iets in mij dat niet helemaal meedraait. Alsof ik een paar tellen achterloop op de rest.
Met autisme zijn dagen soms net wat zwaarder te navigeren. Niet omdat er iets mis is, maar omdat alles net wat intenser aankomt. Het licht is feller. De verwachtingen groter. Mijn hoofd voller.
En toch... was er daarnet dat kleine moment. Ik zat even buiten, en ergens verderop hoorde ik een kind lachen. Zo onbezorgd, zo licht. En ik merkte dat ik onbewust glimlachte. Een kort moment van zachtheid, zonder dat ik er iets voor hoefde te doen.
Ik denk dat dat hoop is. Niet groots of overweldigend. Gewoon dat ene moment waarop je ademhaalt en denkt: het komt wel goed, misschien niet alles tegelijk, maar stukje bij beetje.
De zomer is begonnen. En ik hoop dat ik mezelf deze maanden wat meer ruimte mag geven. Niet om perfect te zijn, maar gewoon om te zijn. Met alles wat ik voel.
En jij... hoe gaat het vandaag met jou?
Faelan Noar
Reactie plaatsen
Reacties