Er zijn dagen dat de wereld te luid is.
Te snel. Te onlogisch.
Waar anderen moeiteloos meedraaien in gesprekken, feestjes, structuren en verwachtingen, voel ik vaak een ruis – alsof mijn ziel in een andere taal spreekt.
Ik heb lang gedacht dat er iets mis was met mij.
Dat ik ‘anders zijn’ moest verbergen, bijschaven, camoufleren. Dat mijn manier van voelen – intens en puur – een zwakte was in een wereld die vooral snelheid en efficiëntie beloont. Maar hoe vaker ik probeerde te passen in een vorm die niet de mijne was, hoe meer ik verdween.
Tot ik leerde dat veerkracht niet altijd luid hoeft te zijn.
Soms is het net het zachte, stille verzet om toch jezelf te blijven.
Om opnieuw op te staan – zonder masker, zonder sorry – ook als de wereld daar geen handleiding voor geeft.
Autisme is geen tekort.
Het is een andere vorm van zijn.
Een manier van denken die soms dwars door lagen snijdt, tot aan de essentie.
Een gevoeligheid die pijn voelt vóór anderen die überhaupt opmerken.
En tegelijk: een kracht die blijft zoeken naar waarheid, zuiverheid en echtheid.
Zelfs als het kostbaar is.
Ik geloof in een wereld waarin we onszelf niet hoeven uit te leggen om recht te hebben op zachtheid.
Waarin rechtvaardigheid betekent: ruimte voor verschillen, niet het gladstrijken ervan.
En ik geloof in hoop.
Niet de oppervlakkige versie met snelle slogans,
maar de stille hoop die wortelt in ervaring.
De hoop van iemand die weet wat het is om zich buitengesloten te voelen,
en toch kiest om zich open te stellen.
Weer. En weer.
Elke keer dat jij, als autistisch persoon, trouw blijft aan wie je bent,
maak je deze wereld zachter.
Eerlijker. Rechtvaardiger.
En dat is hoop, in zijn meest pure vorm.
—
🕊️ Misschien voel jij je vandaag anders, moe of niet begrepen.
Maar weet: jouw manier van voelen is geen foutcode.
Het is een kompas.
Blijf vertrouwen op je binnenwereld.
Want daar woont iets wat deze wereld hard nodig heeft.
Faelan Noar
Reactie plaatsen
Reacties