04u30....De wekker loopt af. Opstaan en klaarmaken voor een nieuwe werkdag. Bij aankomst op het werk, rond 05u45, valt het me ineens op dat het nogal vrij bewolkt is. Vandaag is zo’n dag waarop de zon zich verschuilt achter een dikke laag wolken. Geen echte regen, geen echte zon – gewoon… grijs. Het soort dag waarop je niet goed weet wat je voelt. Waarop je koffie net iets bitterder smaakt, en je gedachten net iets meer naar binnen keren.
Na een weekje vakantie is het weer even schakelen. De dagen voelden toen ruimer aan, alsof de tijd zich uitstrekte als een hangmat tussen twee bomen. Nu lijkt de klok sneller te tikken, de to-dolijst weer langer dan m’n armen reiken.
Ik ben een paar dagen terug aan het werk, maar mijn hoofd lijkt nog ergens tussen de bergen van rust en het dal van “moetjes” te zweven. En net als ik mezelf weer begin te herpakken, lonkt er alweer een volgende week thuis. Fijn, ja — maar ook verwarrend.
Er is zoveel dat ik wil....schrijven, creëren, plannen uitwerken. Mijn hoofd zit vol ideeën. Maar de tijd voelt als een jas die nét te strak zit. Alsof de uren krimpen zodra ik iets met hart en ziel probeer te doen.
Toch probeer ik vandaag mild te zijn voor mezelf. We moeten niet altijd presteren of productief zijn.
Misschien is dat wel de les van een bewolkte dag: dat niet alles helder hoeft te zijn om waardevol te zijn. Dat rust, twijfel en mijmering ook deel uitmaken van het pad.
Liefs,
Faelan Noar – Lumiispirit
Reactie plaatsen
Reacties