Soms voelt het alsof ik tussen werelden leef. Alsof ik nooit helemaal thuis ben in de ene, maar ook niet echt verdwijn in de andere.
Met autisme ervaar ik de wereld anders – scherper, voller, intenser. En toch voel ik me vaak onzichtbaar.
Depressie voegt daar nog een laag aan toe. Alsof er een mist tussen mij en de werkelijkheid hangt. Alsof ik toekijk, maar niet echt meedoe.
Ik wandel tussen werelden die elkaar zelden begrijpen.
Tussen licht en donker, tussen voelen en overleven.
Maar juist daar, op dat snijvlak, wil ik woorden geven aan wat vaak niet gezegd wordt.
Dit was en is mijn reis. Traag, echt, en met voeten die zoeken naar vaste grond. De start van een ongelofelijke persoonlijke ervaring doorheen de jaren.....
Er is de wereld van buiten – luid, snel, vol verwachtingen.
En dan is er de wereld in mij – stil, gevoelig, met nuances die vaak ongezien blijven.
In sociale situaties voel ik me soms als een bezoeker in een onbekend land zonder woordenboek.
Geluiden kunnen pijn doen. Blikken kunnen overweldigend zijn.
Ik pik dingen op die anderen lijken te missen, maar mis soms wat voor hen vanzelfsprekend is.
En dan is er nog de depressie.
Alsof de wereld in mij grijs kleurt, traag wordt, zwaar.
Alsof elk geluid dof klinkt, elke gedachte een muur is.
Alsof zelfs de dingen die ik liefheb, te ver weg zijn om te voelen.
In die momenten voel ik me losgekoppeld – van anderen, maar ook van mezelf.
Alsof ik een voet in elke wereld heb, maar nergens écht sta.
Toch blijf ik stappen zetten. Elke dag opnieuw.
Soms heel klein. Een wandeling, een kop thee, een glimlach van iemand die niets vraagt.
Soms schrijf ik – om mezelf terug te vinden tussen de regels.
Of ik adem. Heel bewust.
Niet omdat alles dan weggaat, maar omdat ik dan even terug hier ben.
In mijn lijf, in dit moment, in deze wereld.
Ik geloof niet meer in de mythe van genezing als eindpunt.
Ik geloof in leven met wat er is.
In het leren dragen van het onbegrijpelijke.
In kleine vormen van licht die zich langzaam uitbreiden.
Wandelen tussen werelden is vermoeiend.
Maar het is ook waardevol.
Want daar, tussenin, leer ik wat écht is.
Mijn gevoeligheid. Mijn veerkracht. Mijn anders-zijn als kracht, niet als tekort.
Reactie plaatsen
Reacties